Ik was aan het bidden en bedacht mij hoe ritmisch God de hele schepping heeft geschapen.

Ik heb altijd al behoefte gehad aan structuur, aan een kader,

maar tegelijkertijd aan vrijheid,

want ik wilde geen slaaf zijn van die kader,

dat benauwde me, raakte ik van verstrikt.

Ik kreeg de diagnose autisme,
omdat m’n brein danst in oneindige vrijheid, maar tegelijkertijd de hele dag alles wilt ordenen.

Rust. Duidelijkheid.
En in de diepte begint m’n ziel te dansen,

maar m’n brein te verdwalen in de overspoelende prikkels.
In de hoogte, vind ik liefde,
Maar verlangt m’n lijf naar rust, knus
en gewoon stilte en hier zijn.

En God antwoordde in m’n gebed:

Lief kind,
Autisme is geen ‘defect’
Het laat iets zien van hoe God
iets van Ritme in de schepping heeft gelegd, zoals alles iets van ZIJN liefde laat zien.

Je bent onderdeel van mijn schepping, en jouw deel mag zichtbaar worden, zodat de wereld een deel van mij leert kennen.

De hele schepping danst op ZIJN ritme.

(En hoe mooi is het, dat iemand met een autistisch brein, daar iets van oppikt, het dieper waarneemt, het ‘ziet’.

Breng het maar de wereld in, niets is ‘defect’, het was al die tijd onderdeel van ZIJN plan.’ Amen.

Er is een ritme in de stilte,
een maat in het licht en in de schaduw.
De zon komt op, de maan vervaagt —
en ergens daartussen klopt het hart van God.

Vanaf het begin danst de schepping op Zijn adem:
avond en morgen, zaaien en oogsten,
spreken en zwijgen, werken en rusten.
Elke cyclus zingt een oud refrein:
God is trouw — steeds weer.

Soms vertraagt Hij ons tempo,
soms duwt Hij ons vooruit,
maar altijd nodigt Hij ons uit
om te bewegen op Zijn ritme —
niet sneller, niet langzamer,
maar in de pas met Zijn genade.

Want ook rust is aanbidding,
en stilte is muziek.
Wie luistert met een stil hart,
hoort hoe de hele schepping
mee klopt op het ritme van de Eeuwige.